Nie, nikt mnie do tego nie zmusił. Nie pochodzę z biednej Rodziny, w której liczył się każdy grosz. Nigdy nie brakowało mi pieniędzy na jedzenie. Gdybym tylko chciał, mogłem objadać się owocami morza i pić najdroższe wino. Ale nie chciałem. Postanowiłem, że zostanę Freeganinem – żeby zaoszczędzić.  Wiesz, ile kasy miesięcznie ludzie wydają na jedzenie? JEDZENIE, które się później MARNUJE! Wyrzuca do śmietnika a potem wywozi i spisuje na straty.. to jedzenie, to kasa.. zielone i niebieskie papierki, które ja postanowiłem inwestować – w przyszłość. Dzisiaj mam wszystko. Własne mieszkanie, wymarzone auto, dobrą pracę, dziewczynę.. a mimo to, nadal wyjadam żarcie ze śmietników. I wcale się tego nie wstydzę!

Źródło

Sebastian ma 35 lat. Kiedy skończył 18, wyjechał do Niemiec – za pracą. Nie miał wtedy złamanego grosza przy duszy. Na obczyźnie żadnych znajomych. Spał gdzie popadło, nakrywając się pustym kartonem po jedzeniu – ze śmietnika. Odwrócił się od Rodziny, nie korzystał z ich dóbr materialnych.

Wszystko, co zarobił na drobnych pracach, wydawał na jedzenie. Nie był w stanie odłożyć nic. Tracił już nadzieję na lepsze życie, ale na powrót do Polski również nie było go stać.
Tak było, aż poznał Roberta – freeganina z zamiłowania. Dobrze mu się żyło, miał wszystko czego zapragnął ale na jedzenie nie wydawał ani grosza.
To właśnie z nim Sebastian wybrał się na pierwsze łowy.

……………………………………………………………………………………

Przez dwa miesiące żywiłem się suchym chlebem. Czasami pozwoliłem sobie na kawałek kiełbasy, rzadko jakieś warzywo czy owoc. Jedzenie w Niemczech wcale nie było tanie.

Kiedy wskoczyłem do kosza po raz pierwszy, byłem zdumiony! Nie miałem pojęcia ile żarcia ludzie wyrzucają! Świeże owoce, warzywa, całkiem dobre ciasta. Wiesz, że jeżeli banan w markecie ma lekko czarną skórkę, nikt go nie przeceni? wyrzucają całe skrzynki do kontenerów. Tak! zamiast rozdać potrzebującym czy sprzedać taniej wolą wyrzucić! A później pilnują tych koszy jak największego skarbu – bo przecież lepiej wywieźć żarcie na wysypisko, niż dać biednemu!  Cholera mnie brała, jak o tym myślałem, ale w trakcie łowów najważniejsze było to, żeby napełnić cały plecak jedzeniem.

Pewnie myślisz, że to syf, co? E tam! brałem tylko to, co zapakowane. Nienaruszone. Rzadko decydowałem się na nabiał i wędliny. Częściej na owoce, i warzywa. Miałem okazję próbować takich, o których istnieniu nie miałem pojęcia. Albo po prostu zawsze odstraszała mnie ich cena.
Zrobiłem sobie zapas na tydzień, czasami miesiąc – jeżeli dany produkt można było tak długo przechowywać. No i wreszcie zacząłem odkładać. Teraz już spałem na wygodnym łóżku, opłacałem tylko rachunki, i raz na jakiś czas kupiłem sobie jakąś szmatkę. Na jedzenie nie traciłem NIC, a kiedy zapraszałem na wyżerkę kumpli nie mogli uwierzyć, że wszystko co przygotowałem, to żarcie ze śmietnika.

Dla jednych byłem zwykłym żulem, a inni podziwiali, że potrafię tak żyć. A mnie było po prostu dobrze, z samym sobą. Jak byłem głodny, jechałem na łowy. Z czasem znalazłem kilka śmietników, które były zawsze pełne jedzenia. Bywało, że dostawałem też małe co nieco od właścicieli restauracji. Ale źle się z tym czułem – to było jak żebranina. Może to dziwne, ale wolałem wyciągać żarcie ze śmieci.

Dorobiłem się tam. Pięć lat temu wróciłem do PL, kupiłem mieszkanie w Poznaniu i wymarzone autko. Poznałem też Kobietę mojego życia. Teraz odkładamy na wesele – takie z prawdziwego zdarzenia ale… Będzie wyjątkowe! Bo wszystko, co znajdzie się tego dnia na stole będzie pochodziło ze…ŚMIETNIKA!
Tak. Nadal jestem freeganinem, nadal buszuję w śmieciach jak szaleniec i NADAL NIE KUPUJĘ jedzenia. Po co? Skoro mogę mieć je za darmo?

………………………………………………………………………………………….
A jakie jest Twoje podejście do takiego stylu życia?:) Jesteś na TAK, czy robi się Tobie niedobrze na samą myśl o jedzeniu ze śmietnika?