Pieluszki jednorazowe, czy wielorazówki? Obiadek ze słoiczka, czy ugotowany przez Mamę? Chodzik, czy “masz jeszcze czas na chodzenie”? Przedszkole prywatne, czy państwowe.. aż wreszcie.. droga zawodowa, czy czas spędzony z Rodziną? Życie to sztuka wyboru, codziennie jesteśmy zmuszani do podejmowania jakichś decyzji. I od nich właśnie zależy, którą drogą pójdziemy, i jak będzie wyglądała nasza przyszłość.

Źródło

Kiedyś podejmowałam wiele nieprzemyślanych decyzji, ale.. BYŁO MNIE NA TO STAĆ. Zwłaszcza do czasu, gdy nie pojawiły się na świecie dwa, małe Łobuziaki, o które ktoś przecież musiał się zatroszczyć.

Ale nadszedł czas, kiedy każda kolejna decyzja, musiała być bardziej świadoma od poprzedniej. Poczułam się jak ten osiołek, któremu w żłobie dano.. Bo łatwiej jest wybrać którąś drogę, jeśli nie ma ich zbyt wielu.
Na moje (NIE)szczęście, nigdy nie trafiłam na taką, bez rozwidleń. I tak, od ponad roku, idę jedną z nich..

Co jakiś czas docieram do ronda, na którym mogę nawrócić. Bywa, że cofam się o krok do tyłu po to tylko, żeby zaraz zrobić dwa kolejne – naprzód. I dobrze mi na tej drodze, chociaż nie zawsze świeci słońce, bo i deszcz pada, i grad, i napotykam czasem tak wielką przeszkodę, że trudno ją przeskoczyć.

Jakiś czas temu jednak trafiłam na wielki MUR- nie mogę iść dalej. Nie ma rozwidlenia – i żadna inna droga już na mnie nie czeka. A kiedy odwrócę się do tyłu widzę, że spaliłam za sobą najważniejszy most.

……………………………………………………………………………………………………….

Nie marzę o wakacjach na Kanarach ( chociaż kocham podróże i tęsknię  za nimi). Nie chcę willi z basenem i wielkiego ogrodu. Nigdy nie myślałam o tym, żeby znaleźć się na liście milionerów ( chociaż to, załatwiłoby wszystkie moje problemy).

Chcę tylko SPOKOJU.. Takiego, żebym mogła się cieszyć każdym dniem. Promykiem słońca, kumkaniem żab nad pobliskim stawem. Nowym słowem Fifulca, ułożonymi przez Mikulę puzzlami.

Mam wrażenie, że zaraz zabraknie mi czasu na to, by zwyczajnie cieszyć się życiem..